اوتیسم (اختلال اوتیسمی) و اختلال دوقطبی (اختلال دوقطبی، یابای پولار) دو بیماری مختلف با طبیعت و علائم متفاوت هستند. در ادامه تفاوت‌های مهم بین این دو اختلال ذکر شده است:
- علائم و علائم اصلی:
- اوتیسم: علائم اوتیسم معمولاً شامل مشکلات در تعاملات اجتماعی و ارتباطی، تکراری بودن رفتارها و علاقه‌مندی‌های محدود، مشکلات در تفکر تجربی و تخیلی، و محدودیت در انطباق با تغییرات روزمره است.
- اختلال دوقطبی: علائم اختلال دوقطبی شامل دوره‌های مانیاک (هیپومانیا یا مانیا) که با افزایش انرژی، خوشحالی بیش از حد، افکار و رفتارهای بی‌انضباط و مسائل خواب و تمرکز مشخص می‌شوند، و همچنین دوره‌های افسرده (اکسایش) که با کاهش انرژی، بی‌اشتهایی، افکار منفی، و احساسات افسردگی همراه هستند.
- زمان ظهور علائم:
- اوتیسم: علائم اوتیسم معمولاً در دوران کودکی ظاهر می‌شوند، معمولاً پیش از سن ۳ سالگی.
- اختلال دوقطبی: علائم اختلال دوقطبی معمولاً در سنین بزرگتر، معمولاً در دوران بالغی ظاهر می‌شوند، اما ممکن است در دوران نوجوانی نیز آغاز شوند.
- تأثیر بر روابط اجتماعی:
- اوتیسم: مشکلات در تعاملات اجتماعی و ارتباطی معمولاً یکی از علائم اوتیسم است.
- اختلال دوقطبی: علائم دوقطبی می‌توانند تأثیر منفی بر روابط اجتماعی فرد داشته باشند، اما این تأثیر معمولاً به میزانی که در اوتیسم دیده می‌شود، نیست.
- عوامل زمینه‌ای و ژنتیکی:
- اوتیسم: اوتیسم ممکن است تأثیر ژنتیکی داشته باشد و عوامل محیطی نیز می‌توانند نقشی در ظهور آن داشته باشند.
- اختلال دوقطبی: اختلال دوقطبی نیز به طور قابل توجهی تحت تأثیر عوامل ژنتیکی و محیطی قرار دارد.
در کل، اوتیسم و اختلال دوقطبی دو اختلال جداگانه هستند و نیاز به ارزیابی و مداخله متفاوت دارند. همچنین، این مهم است که تشخیص و درمان این دو بیماری توسط متخصصین مربوطه صورت گیرد.
برای دریافت خدمات مختص مبتلایان به اوتیسم همانند: موسیقی درمانی، بازی درمانی ، هنر درمانی ، نوروفیدبک به وبسایت کلینیک دکتر باقر زاده مراجعه فرمایید.
تشخیص اختلال اوتیسم و دوقطبی
تشخیص اوتیسم:
- تاریخچه بالینی و مصاحبه با خانواده: جمع‌آوری اطلاعات درباره تاریخچه توسعه کودک، علائم حال حاضر و علایمی که توسط خانواده یا مراقبان مشاهده شده‌اند.
- مشاهده مستقیم و ارزیابی رفتاری: برخی از مراکز تخصصی اوتیسم برای تشخیص این اختلال از مشاهده مستقیم رفتارهای کودکان استفاده می‌کنند و از ابزارهایی مانند مقیاس‌های ارزیابی خاص برای این منظور استفاده می‌کنند.
- ارزیابی توسط تیم‌های چند رشته‌ای: ارزیابی توسط تیم‌های متخصص مانند نورولوژیست‌ها، روان‌پزشکان، روان‌شناسان، و توانبخشی‌ها.
تشخیص اختلال دوقطبی:
- مصاحبه بالینی و تاریخچه پزشکی: جمع‌آوری اطلاعات درباره علائم حال حاضر، تاریخچه توانبخشی، داروهای مصرفی و تاریخچه خانوادگی.
- ارزیابی رفتاری و روانی: ارزیابی روان‌پزشکی و روان‌شناختی برای تشخیص و سنجش شدت علائم روانی اختلال دوقطبی.
- مانیتورینگ علائم فیزیکی: ارزیابی علائم فیزیکی و آزمایش‌های مرتبط با سلامتی بدنی، به‌ویژه برای اطمینان از عدم وجود علتی فیزیکی برای علائم اختلال دوقطبی.
- استفاده از مقیاس‌های ارزیابی: استفاده از مقیاس‌های مختلف برای اندازه‌گیری شدت علائم اختلال دوقطبی و پیگیری درمان.
در هر دو حالت، تشخیص صحیح نیازمند ارزیابی کامل و توسط تخصصی‌های مرتبط است. به عنوان نتیجه، اگر شما یا فردی دیگری تشکیل‌دهنده تیم درمانی باشید، بهتر است با پزشک یا متخصص مراجعه کنید تا ارزیابی و درمان مناسبی دریافت کنید.
پیشنهاد ویژه برای مطالعه : فواید آب درمانی برای اختلال اوتیسم شامل چه مواردی می‌تواند باشد؟
درمان دو اختلال هم زمان، اوتیسم و اختلال دوقطبی
تشخیص اوتیسم و اختلال دوقطبی نیازمند ارزیابی توسط متخصصان متعددی است که شامل پزشکان روانپزشک، نورولوژیست‌ها، روان‌شناسان، و متخصصان توسعه کودکان می‌شوند. تشخیص این دو اختلال بر اساس مشاهدات، ارزیابی‌های روان‌شناختی، تاریخچه پزشکی، و ارزیابی‌های فیزیکی صورت می‌گیرد. برخی از روش‌های استفاده شده برای تشخیص شامل موارد زیر می‌شوند:
- ارزیابی روان‌شناختی: این شامل مصاحبه با فرد مبتلا و ارائه سوالاتی در مورد علائم و علایق و تعاملات اجتماعی می‌شود.
- پایش رفتاری: بررسی و ثبت رفتارها و الگوهای رفتاری ناهنجار از جمله تکراری بودن رفتارها و علایق محدود.
- تست‌ها و ابزارهای تشخیصی: استفاده از تست‌هایی مانند مقیاس اختلالات طیف اوتیسمی (ASD) و مقیاس اختلال دوقطبی (BDS) برای ارزیابی نشانه‌ها و علائم مرتبط با هر اختلال.
- تست‌های پزشکی: تست‌های تشخیصی پزشکی مانند آزمایشات خون، آزمایشات تصویربرداری مغز و سایر تست‌های فیزیکی که ممکن است نشان دهنده نشانه‌های خاصی از هر اختلال باشند.
با تشخیص هر دو اختلال، مراقبت‌های متعددی ممکن است لازم باشد. درمان هم‌زمان اوتیسم و اختلال دوقطبی اغلب نیاز به رویکردهای چندگانه دارد که ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- داروها: مصرف داروهایی که برای کنترل علائم هر دو بیماری مورد نظر است.
- مداخله‌های روان‌شناختی: مانند روان‌درمانی شناختی رفتاری (CBT) که می‌تواند به مدیریت علائم اضطراب، افسردگی، و کنترل عصبانیت کمک کند.
- پشتیبانی اجتماعی: ارائه محیطی حمایت‌کننده برای ارتباطات اجتماعی و تعاملات فرد می‌تواند در بهبود روابط اجتماعی آن فرد مفید باشد.
- مدیریت استرس و غذایی: راه‌های مدیریت استرس و تغذیه‌ای سالم می‌تواند در مدیریت علائم فیزیکی و روانی هر دو اختلال موثر باشد.
- آموزش به خانواده: ارائه آموزش‌های مناسب به خانواده و محیط اطرافیان می‌تواند در ارتقای شناخت و درک از اختلالات کودک و ارائه حمایت مناسب به آن فرد مؤثر باشد.
پیشنهاد ویژه برای مطالعه: دررابطه با سن والدین و اوتیسم بیشتر بدانید.
جمع بندی
- اختلال دوقطبی (بای پولار): اختلال دوقطبی یک اختلال روانی است که با دوره‌های افسرده (اکسایش) و مانیاک (هیپومانیا یا مانیا) مشخص می‌شود. در دوره‌های افسرده، فرد افسرده، بی‌اشتهایی، احساسات منفی و خستگی شدید را تجربه می‌کند، در حالی که در دوره‌های مانیاک، انرژی بیش از حد، خوشحالی مفرط، افکار و رفتارهای بی‌انضباط و مشکلات در کنترل خود را تجربه می‌کند.
- اوتیسم: اوتیسم یک اختلال نوروتایپی است که معمولاً با مشکلات در تعاملات اجتماعی و ارتباطی، علایق محدود و رفتارهای تکراری مشخص می‌شود. افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است مشکلاتی در درک عواطف و تعبیر عبارات صورتی داشته باشند.
جمع بندی برای اختلال دوقطبی و اوتیسم:
- هر دو اختلال اوتیسم و اختلال دوقطبی نیاز به تشخیص و مداخله حرفه‌ای دارند. تشخیص صحیح این اختلال‌ها ممکن است نیاز به ارزیابی توسط تیم متخصصین داشته باشد، که شامل پزشکان روانپزشک، روان‌شناسان، و سایر حرفه‌ایان مرتبط است.
- درمان اختلال دوقطبی ممکن است شامل مصرف داروها (مانند استابیلایزرها، آنتی‌دپرسانت‌ها و ضد افسردگی‌ها)، مشاوره روان‌پزشکی، و مدیریت استرس باشد.
- درمان اوتیسم نیز ممکن است شامل مشاوره رفتاری، تراپی تحلیل رفتاری اعمالی، آموزش‌های اجتماعی و ارتباطی، و در برخی موارد، داروهایی برای کنترل علایم همراه باشد.
در هر دو مورد، حمایت خانوادگی و محیط محافظت‌کننده برای فرد بسیار مهم است. ارائه حمایت، محبت، و امکانات لازم برای مدیریت بهتر علائم و بهبود کیفیت زندگی فرد مبتلا به هر دو اختلال از اهمیت بالایی برخوردار است.
